قشنگ ترين شعري که تا حالا شنيدم يه رباعي از خيام هست که مي فرمايد:برخيز و مخور غم جهان گذران* بنشين و دمي به شادماني گذران*در طبع جهان اگر وفايي بودي*نوبت به تو خود نيامدي از دگران
اين رباعي به بي وفايي دنيا اشاره ميکنه و ميگه که اگر دنيا وفا داشت به همون قبلي ها وفا ميکرد و اونا رو نگه ميداشت و اصلا نوبت تو نميشد که وارد اين دنيا بشي.همين که تو توي دنيا هستي نشون دهنده ي بي وفايي دنيا هست.